Sexa propicia a primavera, esta primavera, para lembrar aos poetas. Todos aqueles poetas que marcharon e deixaron pegada. Os do mar e os da montaña. Entre eles, xorde forte o teu verbo rexo:
Do Courel a Compostela: 1956-86
Escolma. Pranto polo Ché. Elexía instantania a Ernesto Guevara
AS aves da tua morte foron os muricegos que non vira en todo o ano.
Por iles soupen que é certo.
É certo! é certo! é certo! é certo! é certo!
Ás palazadas por dúbida entre certeza quer vir o pranto
como o peso de prumas inda quentes dos derradeiros paxariños mortos
de tódalas anduriñas que cairon ó irse.
Como os homiños morren os éroes
non se funden Os Andes nin nada.
A mesma door xa afroxa a gorza ó decorrer polo pranto baixiño.
E nin inda agora nin para ti teño outra voz.
10 noite
10/10/67
Poema tirado da Biblioteca Virtual Galega.
Ningún comentario:
Publicar un comentario