ESTAMPAS.

INVERNO

Esculca estrelecida, cos ollos arrasados sob a friaxe, fitando fixamente paisaxes mariñas. Ao seus pés a escuma branca de ondas imposibles lambendo outeiros e valados deixa asomar picudas puntas de lanzales pinos, vellos guerreiros petrificados.

PRIMAVERA

A trabe do mundo ten alicerces en Castroverde. Non é trabe de ouro nin de alcatrán. É de pedra e de madeira. Unha madeira que aos poucos vai apodrecendo entre fungos, balores e humidades silentes, se cadra por descuidos ou porque a terra que sostén foi excesivamente rigorosa cos seus fillos máis místicos. Cos que estaban destinados a coidala, a untala en óleos recendentes coas súas propias mans.

VERÁN

O vrau axexaba aos nenos deitados no prado. Sopláballes lene brisa nas súas pálpebras pechadas polo sol. Na festa os nenos escoitaban só o ir e vir das abellas e tamén dalgún tabao. Tu bebías viño mineral. No serán, as vacas, regaladas de si mesmas, eran as donas absolutas do universo da montaña. 

OUTONO

Un millón de vacas. A terra fendida polo ferro en leiras infinitas. Alí, na horta pequena debullamos mil veces estrañas legumes das súas vainas. Mazás ácidas e tréboles verdes. Ao paso dos cometas, desde as grandes laxes, mirabamos ao firmamento rutilante, soñando con druidas e música e cousas segredas e antigas. Castroverde lonxano era só unha posibilidade máis desde A Vaqueriza.