O día 1 deste mes foi o aniversario do meu irmán Eduardo. Non é que vaia felicitarlle agora o seu día que xa o fixen cando correspondeu. É que cada ano pasamos un mes e pico sendo da mesma idade. Esta circunstancia, aínda que semelle irrelevante, confire á nosa irmandade unha extraña e inusual comunión.
Quero e admiro moito aos meus tres irmáns, Alejandro, Amalia e Eduardo. Posúe cada un deles, como é lóxico, o seu temperamento e as súas particularidades e, por certo, refulxen aos meus ollos con cadansúa luz propia.
A luz de Eduardo é, sen dúbida, a que nace da súa extraordinaria sensibilidade para a arte en xeral. Todo e sendo autodidacta, é quen de artellar composicións dunha estética altamente refinada e cunha impronta inconfundible. A grandeza deste selo personal, ao meu modo de ver, provén daquela visión do mundo que só os grandes artistas son capaces de reflectir; aquelo que todos vemos e sabemos pero non sabemos expresar, aprehender o inapreixable, a esencia do mundo que nos rodea. Todo isto verque o meu irmán nas súas obras, pictóricas e literarias, todas elas impregnadas de país, de sabor galego.
¡Bicos!
