sábado, 12 de marzo de 2011

Carta aos diarios.

¿Tenemos que suicidarnos?
Libertad Condicional 03 Mar 2011 10:38 GMT

Esta carta se ha enviado a los principales diarios de España, veremos en cuántos sale publicada.
Señor director,

le escribo esta carta con la esperanza -infundada- de que la publiquen, aunque es improbable, ya que no tengo dinero y, sin embargo, voy a criticar a quien sí tiene mucho dinero y, además, les financia a ustedes. Nuestras protestas y manifestaciones nunca salen en los medios, pues la publicidad vale mucho dinero.

Telefónica, ahora Movistar para los amigos, está despidiendo trabajadores por la simple razón de haber estado de baja médica legal. Lo hace amparándose en la ley que ha aprobado recientemente el gobierno que llaman "socialista". Movistar también cuenta con la connivencia de los "sindicatos" principales UGT y CCOO que consideran un hecho excepcional estos despidos y no van a hacer nada más de lo que han hecho al respecto. Los despedidos siguen en la calle. Lo chocante de todo esto es que el grupo Telefónica presenta sus cuentas: brillantes, espectaculares fuera del país, PERO en España los beneficios disminuyen, lo que al parecer justifica que vayan a hacer nuevos ajustes en la plantilla. Me pregunto si en Alemania, con quien tanto nos gustaría compararnos, las empresas tratan así a sus trabajadores. ¿Es esto hacer país sobre todo ahora con la grave crisis económica que estamos padeciendo? Después que no nos den charlas para que arrimemos el hombro: ¡que lo arrimen los que más ganan! Me refiero a las empresas como Telefónica, que, en vez de dar soporte al tejido social del país lo que hacen es llevarse los puestos de trabajo a lugares donde pueden explotar más a gusto a los sufridos trabajadores. Y no olvidemos que esta proyección internacional se ha fundamentado en el trabajo de gente que lleva más de 20 años en la empresa (gente como los que han despedido), muchos más años en Telefónica que César Alierta, por poner un ejemplo. Y ahora, ¿qué van a hacer sin trabajo?

Éramos de los pocos empleos dignos. Cada día que pasa van haciéndolos más precarios. Igualando a la baja. Cuando en Francia se armó la marimorena por la ola de suicidios entre los empleados de France Telecom, el estado galo intervino -ya que aún participa en la empresa- pues los trabajadores sufrieron acosos parecidos y por lo que sé, incluso menos graves que los que estamos sufriendo los trabajadores de Telefónica de España: movilidad geográfica, recortes en derechos que había consolidados, presión y control, ERE's masivos, y, para nosotros, además, el miedo a ponerte enfermo. La edad de la plantilla fija de Telefónica oscila entre los 40 y los 55 años, momento de la vida en el que no tiene algún problemilla de salud es porque tiene un problemón.

En el fondo lo que hay detrás de esta maniobra es el objetivo de ir deshaciendo una plantilla que les parece cara (pero cuando hablamos con los clientes, quieren que sus averías las atendamos nosotros, los caros, no que las traten desde Sudamérica). Tienen que ahorrar para repartir dividendos, para pagar a esa dirección y consejo formado por gente como Urdangarín o Zaplana. Además ahora toca negociar convenio colectivo, por supuesto a la baja. Los trabajadores estamos vendidos por CCOO y UGT.

¿Tendremos que suicidarnos?

Atentamente,
Libertad.

mércores, 9 de marzo de 2011

A verdadeira historia da Taberna da Galiana.

Recupero unha nota publicada no nº 72 da Revista Grial en 1981, titulada "A TABERNA DA GALIANA"

Había unha chea de tempo que Cunqueiro viña matinando en escribir unha novlea con este título, que lle adicaría a Ramón Piñeiro. Pensou moito nela, e tivo sempre o propósito de lle dar remate antes de que a sua doenza se agravase máis. Un día, respondendo a este anceio seu, púxose a teclear na máquina o enceto da narración. Mecanografiou o primeiro folio, e non pasou de ahí. Inda que, en varias ocasións, tencionou reanudar o traballo, nono conseguiu. O mirar enfeblecido dos seus ollos impediullo.

Pra coñecemento dos leitores de GRIAL e dos que se interesen pola obra cunqueirana, reproducimos a seguido as frases mecanografiadas coas que encetou o libro que non chegaría a continuar.



A taberna da Galiana estaba á metade do camiño. Pro non sei decir á mitade de cál camiño, de ónde a ónde. Cando lle preguntaba a algún que eu coidaba que debería saber de cál parte caía a taberna da Galiana, soía responderme que de parte de lonxe, que era como non contestarme nada. Tamén preguntei si quedaba á man dereita ou á esquerda, e respondéronme que asegún pra onde fora. Viaxeiros que iban e viñan dos diferentes mundos, todos se atopaban na taberna de Galiana. Eu cheguei a pensar que estando na mitade dun camiño, pois estaba na mitade de todos os camiños. Decíame que si eu saía de viaxe, fose cal fose o meu destino, que de seguro que pasaba pola taberna da Galiana. Querendo saber si estaba nun alto ou nun baixo, un a quen llo preguntei contestoume que asegún se mirase. Tampouco me decía si a casa era grande ou pequena, si estaba soia ou había outras perto dela.
-Ten un saído grande cercado de loureiro. Hai unha fonte cun pilón pra o gado. Hai un mazaeiro. Hai unha mesa de pedra. Hai no fondal da horta un pombal redondo, mui encalado...
-¿El como saberei eu que cheguei á taberna da Galiana?
-¡Pola risa dela, home!, díxome un vello que pasou, anoitecendo, por diante da miña porta, e a quen lle ofrecín un codo de pan. Era pequeno, afiado de cara, cubríase cun sombreiro vello e levaba na man dereita un maletín de pel negra. O que máis chamaba a atención del era o gabán, que llo fixeran prás medras, un gabán verde, longo que case lle arrastraba polo chan. Tiña os ollos azúes, e uns dentes mui brancos.
-¡Xa a escoitarás rir ás gargalladas!
Deulle unha dentada ao pan e sorriume.
-¡Tendes bon trigo por aquí!

Eu quedei cavilando na risa de Galiana. Nova non podería ser, porque eu conocera xente que estivera naquela taberna sua e xa morrera de vella. Podería ser que houbese habido unha Galiana que xa finou, e logo veu unha filla, que será vella, e agora hai unha terceira Galiana, que será aínda moza, e será a que rí ás gargalladas. Esta Galiana moza, rindo, rindo, foi a que me quitou o sono. Eu acaroábame a aquela memoria na noite. Desque me vira entrar xa se puxera por min, pasando por diante da miña cara aquele brazo tan branco pra encherme o vaso de viño.



A última nova literaria que temos da taberna da Galiana é na novela curta "Arnoia, Arnoia" de Xosé Luís Méndez Ferrín. Nela dase conta de que na taberna, que xa é de seu unha encrucillada do mundo que coñecemos co trasmundo (ou trasmundos), hai un espello que tamén é portal cara outras realidades.

martes, 8 de marzo de 2011

Marcos, despedido.

Dende hai máis de un mes Marcos xa non ten que "fichar". Despedírono da empresa a el e a Mari Cruz, unha muller de Madrid. A razón é que estivo doente de xeito intermitente máis de 13 días nun prazo de tres meses (é algo así aproximadamente). O caso é que el tiña un parte de baixa do médico, todo legal. E agora, despois de 22 anos traballados, cunha enfermidade crónica, despedido, expulsado, condenado ao paro, pois neste país ¿onde traballar agora?

O medo despregou as súas ás escuras e deixou aos seus colegas cos ollos desmesuradamente abertos e as bocas desproporcionadamente pechadas. Todos nos laiamos, pero non hai quen terme da bandeira.

Pasou un mes, e os compañeiros fixemos unha folga dun día coa súa manifestación e dúas protestas diante do Congreso Internacional de Móbiles. Hoxe, seméllaseme que pasou moito tempo desde aquela e Marcos... Marcos... ¡quen sabe!

Ligazóns:

http://llacunaenlucha.blogspot.com/

http://www.btvnoticies.cat/2011/02/24/protesta-movistar-barcelona-treballadors-acomiadaments-ero/

http://www.indymedia.org/pt/2011/03/946413.shtml