mércores, 27 de febreiro de 2013

DÓ POR GALIZA.



Sinto hoxe unha tristura fonda, aceda, que abrolla aos poucos. É unha sensación en parte coñecida, coma se chorara sen consolo a ausencia dun ser querido. É dó. É saudade. É náusea.

Dó por Galiza. Dó por un país alleo do seu, sen raigames, desconectado da cerna, que a un tempo é a que lle podería conferir vida. Un país, o meu amado país, do que só me chegan malos agoiros e salaios de morte. Manipulado desde fóra, a través dos fíos de monicreques a soldo de Terra Ancha, inimigos do pobo. Sobre todo do pobo galego, ao que desprezan abertamente.

Saudade dos tempos que non foron chegados. Tempos cos que moitas e moitos soñamos, e que, non sen medo, sospeito xa que non chegarán. Saudade dos bos, dos xenerosos, hoxe que precisamos tanto deles.

Loitemos, irmás e irmaus, por non rematar vencidos polo noxo. Conteñamos a respiración, evitemos a inhalación destas miasmas apodrecidas. Resistamos, hogano, a contaminación dos que nos queren a todos mortos. Si, mortos e escravos.

      



Ningún comentario:

Publicar un comentario