Había unha chea de tempo que Cunqueiro viña matinando en escribir unha novlea con este título, que lle adicaría a Ramón Piñeiro. Pensou moito nela, e tivo sempre o propósito de lle dar remate antes de que a sua doenza se agravase máis. Un día, respondendo a este anceio seu, púxose a teclear na máquina o enceto da narración. Mecanografiou o primeiro folio, e non pasou de ahí. Inda que, en varias ocasións, tencionou reanudar o traballo, nono conseguiu. O mirar enfeblecido dos seus ollos impediullo.
Pra coñecemento dos leitores de GRIAL e dos que se interesen pola obra cunqueirana, reproducimos a seguido as frases mecanografiadas coas que encetou o libro que non chegaría a continuar.
A taberna da Galiana estaba á metade do camiño. Pro non sei decir á mitade de cál camiño, de ónde a ónde. Cando lle preguntaba a algún que eu coidaba que debería saber de cál parte caía a taberna da Galiana, soía responderme que de parte de lonxe, que era como non contestarme nada. Tamén preguntei si quedaba á man dereita ou á esquerda, e respondéronme que asegún pra onde fora. Viaxeiros que iban e viñan dos diferentes mundos, todos se atopaban na taberna de Galiana. Eu cheguei a pensar que estando na mitade dun camiño, pois estaba na mitade de todos os camiños. Decíame que si eu saía de viaxe, fose cal fose o meu destino, que de seguro que pasaba pola taberna da Galiana. Querendo saber si estaba nun alto ou nun baixo, un a quen llo preguntei contestoume que asegún se mirase. Tampouco me decía si a casa era grande ou pequena, si estaba soia ou había outras perto dela.
-Ten un saído grande cercado de loureiro. Hai unha fonte cun pilón pra o gado. Hai un mazaeiro. Hai unha mesa de pedra. Hai no fondal da horta un pombal redondo, mui encalado...
-¿El como saberei eu que cheguei á taberna da Galiana?
-¡Pola risa dela, home!, díxome un vello que pasou, anoitecendo, por diante da miña porta, e a quen lle ofrecín un codo de pan. Era pequeno, afiado de cara, cubríase cun sombreiro vello e levaba na man dereita un maletín de pel negra. O que máis chamaba a atención del era o gabán, que llo fixeran prás medras, un gabán verde, longo que case lle arrastraba polo chan. Tiña os ollos azúes, e uns dentes mui brancos.
-¡Xa a escoitarás rir ás gargalladas!
Deulle unha dentada ao pan e sorriume.
-¡Tendes bon trigo por aquí!
Eu quedei cavilando na risa de Galiana. Nova non podería ser, porque eu conocera xente que estivera naquela taberna sua e xa morrera de vella. Podería ser que houbese habido unha Galiana que xa finou, e logo veu unha filla, que será vella, e agora hai unha terceira Galiana, que será aínda moza, e será a que rí ás gargalladas. Esta Galiana moza, rindo, rindo, foi a que me quitou o sono. Eu acaroábame a aquela memoria na noite. Desque me vira entrar xa se puxera por min, pasando por diante da miña cara aquele brazo tan branco pra encherme o vaso de viño.
A última nova literaria que temos da taberna da Galiana é na novela curta "Arnoia, Arnoia" de Xosé Luís Méndez Ferrín. Nela dase conta de que na taberna, que xa é de seu unha encrucillada do mundo que coñecemos co trasmundo (ou trasmundos), hai un espello que tamén é portal cara outras realidades.
Ningún comentario:
Publicar un comentario